پرسشنامه خود کارآمدی شرر کد ۲۲۱۱

هدف پرسشنامه: ارزیابی خود کار آمدی افراد

 فرمت: Word

?تعداد سوال: ۱۷ سوال

√شیوه نمره گذاری: دارد

√پایایی و روایی: دارد

√منبع: دارد

توضیحات پرسشنامه خود کارآمدی شرر

مفهوم خود کارآمدی تاریخچه نسبتا کوتاهی دارد که با فعالیت های بندورا (۱۹۷۷) آغاز می گردد. وی در نوشته ای تحت عنوان به سوی یکپارچه کردن تئوری های تغییرات رفتار به این موضوع اشاره کرد. (پاچریس، ۱۹۹۶، بندورا، ۱۹۸۶)، خودکارآمدی یعنی قضاوت های افراد در مورد توانایی های خود (بندورا، ۱۹۸۶) که این باورهای افراد نسبت به توانایی هایشان روی تلاش و پشتکار آنها اثر می گذارئد.

به عبارتی خود کارآمدی عبارتست از باور فرد، در این خصوص که توانایی انجام تکالیف را دارد یا خیر (اوریل، ۲۰۰۰) خودکارآمدی با توجه به احساس تفکر و عمل انسان ها متفاوت است (بندورا، ۱۹۹۷). خودکارامدی عموما در حوزه اختصاصی در نه بر گرفته می شود، بدین معنا فرد می تواند خودباوری نسبتا محکمی در حیطه ها و دامنه های مختلف یا موقعیت های عملکردی خاصی داشته باشد. اما برخی از محققین یک مفهومی عمومی ازخودکارآمدی متصور شده اند. این مفهوم به اعتماد کلی فرد به توانایی گذر از دامنه وسیعی از خواست ها یا موقعیت های جدیدی بر می گردد. خودکارآمدی عمومی بر پایه و اساس روشن شدن لیاقت و قابلیت فرد، برای کنار آمدن موثر با بسیاری از موقعیت های تنش زا می باشد. (شوارز وشولز، ۲۰۱۲).

برای سنجش خود کارآمدی از مقیاس خود کارآمدی شرر (GSES) استفاده می شود. مقیاس خود کارآمدی عمومی شرر و همکاران دارای ۱۷ عبارت است. شرر و مادوکس (۱۹۸۲) بدون مشخص کردن عوامل و عبارات آنها معتقدند که این مقیاس سه جنبه از رفتار شامل میل به آغازگری رفتار، میل به گسترش تلاش برای کامل کردن تکلیف و متفاوت در رویارویی با موانع را اندازه گیری می کند.

شیوه نمره گذاری پرسشنامه خود کارآمدی شرر

نمره گذاری پرسشنامه خود کارآمدی بر اساس یک مقیاس ۵ درجه ای انجام می گیرد؛ که امتیاز هر یک به ترتیب ذیل است: کاملاً مخالف ۱، مخالف ۲، حد وسط: ۳، موافق: ۴، کاملاً موافق: ۵، بنابراین بیشترین امتیاز این پرسشنامه ۸۵  و کمترین امتیاز آن ۱۷ می باشد.
نمره گذاری سوال ۲، ۴، ۵، ۷، ۱۱، ۱۲، ۱۴، ۱۶ به صورت معکوس می باشد.

روایی و پایایی پرسشنامه خود کارآمدی شرر

روایی و پایایی پرسشنامه در پژوهش براتی بختیاری به میزان ۷۹% و همچنین در پژوهش ملک شاهی و همکاران ۷۳% اثبات شده است. لذا این مقیاس از نظر آماری قابل توجیح می باشد.