مدیریت دانش در بخش­ های دولتی و غیردولتی

مدیریت دانش در بخش­ های دولتی و غیردولتی

بررس­ ها حاکی از آن است که مدیریت دانش، موضوعی است که در بخش خصوصی متولد و رشد یافته و در مورد پیشینه مدیریت دانش در سازمان های دولتی کمتر صحبت شده است. کتاب ها و مقاله هایی که به موضوع مدیریت دانش در سازمان های دولتی پرداخته اند، در مقایسه با مدیریت دانش در بخش خصوصی از تعداد کمتری برخوردار بوده اند.

کانگ و پاندیا (۲۰۰۳) با مرور پیشینه مدیریت دانش در سازمان­ های دولتی، اظهار داشته اند که این موضوع در مورد سازمان­ های دولتی، نوپا بوده و در مراحل ابتدایی می باشد و باید توجه ویژه­ای به آن شود به نظر می رسد که سازمان های دولتی به عنوان نظام و کارکنان دولتی به مثابه رهبران این سازمان ها هنوز هم بسیاری از خصوصیات امور اداری عمومی سنتی برخوردارند. با این که دنیای پیرامون بخش دولتی به سرعت در حال تغییر است و به دلیل ویژگی­ های نوینی که از جهات مختلف به دست آورده، با دنیای دهه قبل، حداقل همانندی را دارد ولی بخش دولتی که به وسیله سازما نهای بخش دولتی و رهبران آنها تجلی یافته و مشخص می شود  تفاوت چندانی نیافته است. همین امر با توجه به تغییرات حاصل شده، مشکلاتی را موجب شده است (کویامان والیاسن، ۱۳۸۹)

نظر پیتر دراکر تنها منبع مزیت رقابتی پایدار در آینده، دانش خواهد بود. دانش، تنها منبعی است که هر چه از آن استفاده بیشتر شود، خود نیز افزایش می یابد. به نظر می رسد که دستیابی سازمان های بخش دولتی به این منبع عظیم به دلیل دست­یابی آسان به اعتبارات دولتی، با کندی همراه بوده است. جعبه سیاه عملکرد مدیران در سازمان های دولتی به مراتب کوچکتر شده است و نظارت های عمومی هم از طریق نمایندگان منتخب مردم و هرم از طریق رسانه های عمومی مثل رادیو و تلوزیون و روزنامه ها افزایش یافته است. عملکرد نامطلوب سازمان های بخش دولتی و اتلاف منابع توسط این بخش، حساسیت مردم را افزایش داده است. امروزه برای بسیاری از مردم این سؤال مطرح است که چرا سازمان­های بخش عمومی از نارسائی­ های موجود در عملکرد خود رنج می­برند در حالی که بسیاری از سازمان­ه ای بخش خصوصی از این نارسائی­ ها مصون هستند(کویامان والیاسن، ۱۳۸۹).

منبع: modir123.com

 

 

112 بازدید